Żal
Umieć żal z serca wyrzucić, jak popsuty przedmiot. Jeden ruch i można iść dalej, nucąc wesoło, dostrzegając wreszcie kolory.
Natrętny jak rozwścieczona upałem mucha,
kołacze się po głowie, rozumu nie
słucha,
nijak go oderwać i z serca wyrzucić,
ukojenia łzawą chwilę daje, aby mocniej
wrócić!
Boli głęboko, głucho i cierpliwie,
od pięt po czubek głowy,
jęcząc spazmem w duszy,
tylko chwilami sen go czasem głuszy,
lecz wraca okrzykiem dzikim w środku
nocy,
jak zwierz ryknie i do gardła skoczy,
autor
Kukabarra
Dodano: 2007-07-27 11:49:11
Ten wiersz przeczytano 475 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Poza tym przecinkiem na końcu wiersza zamiast kropki
wiersz jest bardzo dobry i głęboki.Wyraża ból i
cierpienie,którego czasem jest trudne unicestweinie ;D
Az widac jak aura zalu otacza podmiot liryczny.Bardzo
dosadne opisanie uczuc i emocji. Wiersz pelen energii.
Nie poddawaj się żalowi- bo ( jak widać) się szybko
zadomowi!!
Postarać się trzeba, by zepchnąć go(żal) - gdzieś na
samo dno, by więcej sie nie odradzał jak smok
wielogłowy...