* (bo tylko wtedy, kiedy nikt...

bo tylko wtedy, kiedy nikt nie widzi
możemy być sobą


chodzę pomiędzy drzewami codziennych spraw
rozdzieram skórę na gałęziach
i wargi od robaczywych owoców
palący sok spojrzeń spływa po przegubach
kwaśność


ogarnia mnie
wszystkie kubki smakowe
umysłu


gorzkość zatrutych jagód
mam pełne jej usta
brzuch oczy
żyły


obrósł mnie las
zalepił muchami
Las Dzisiaj
Las Jutro
Las Ludność
Las Robota
Las Głupota
Las Ja Tu Nie Chcę Być


Poezja
jest czerwoną wiewiórką


której rzucam orzecha


siedzę na pniu w lesie
i próbuję ją oswoić
przywołać


ten ognisty rudy ogon
pląsa pomiędzy drzewami


daje nura w gąszcz


w ciemną zieleń lasu
burą, zepsutą
jak ropa


źrenicami myśli pamiętam
jej miękkie zwierzęce łapki
Las Ignorancja połknął ją

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2008-09-05 23:33:51

Ten wiersz przeczytano 594 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie