DOM

PRZEZ OKNO
pomijająć lata, dni na znaczeniu tracą
chwile kiedy szczyty, w miał się przeistaczą
wiekiem ten urywek, w epokę wpasowany
życie było życiem, teraz są kajdany

PAWILON
chłodne spacery w zadumie skąpane
ciche odludzia w ławki ozdabiane
tam gdzie serce z duszą czas ma na rozmowę
samotne, czarne, puste zamknięte oczy "Pawiowe"

POKÓJ DZIENNY
siedziawszy wygodnie, w gazetę przyozdobiony
wypatruje dokładnie, innej życia strony
co rusz to przewracam, wzrok wciąż mi ucieka
ciągle widzę życie, brak czasu się uśmiecha

SYPIALNIA
moje koloseum, schronienie podczas burzy
żadnych sennych pokus, piach na oczy służy
cisza tu grobowa, gwiazdy wciąż spadają
jedynie marzenia, w zmory zamieniają

Kuchnia
mętlik w głowie gwiżdże przed herbaty ciepłem
zapachy wciąż te same, garnki nieco lepsze
jest tam i pieczara, co znachora skrywa
diagnoza ta sama, czas miło upływa

autor

majk

Napisany: 2013-11-30 Dodano: 2013-12-01 00:00:55

Ten wiersz przeczytano 562 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie