(***) [my wieczni wędrowcy]
my wieczni wędrowcy popędzani światłem
gdy niebo pobladłe z tęsknoty upada
by nie łamać skrzydeł i myślom dopomóc
w krwioobieg wpuszczamy pocieszenia
balsam
po omacku błądząc wyboistą drogą
pamięci nakazem blask zbieramy słodki
dbając by nie rozrósł się żal za utratą
skrzydeł nie pogubił marzeń cichych –
motyl
bielmo zapomnienia nie grozi gdy w sercu
modlisz się codziennie o jasność wśród
cienia
o uśmiech co siłę wyzwoli z goryczy
zmatowiały promień rozjaśni nadzieją
Maryla
autor
Maria Polak (Maryla)
Dodano: 2019-06-25 10:26:17
Ten wiersz przeczytano 1566 razy
Oddanych głosów: 54
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (67)
...my wędrowcy...do światła.Pozdrawiam Marylko.
My wieczni wędrowcy... Bardzo lubię Twoje wiersze, ten
piękny również.
Witaj!
To prawda, że bielmo zapomnienia nie grozi, gdy w
sercu codzienna modlitwa - piękny wiersz. Pozdrawiam i
dziękuję za wgląd:)
Dziękuję, Aniu. Modlitwa zawsze pomaga.
Miłego dnia Ci życzę :)
ciekawe spojrzenie, ale co kiedy modlitwa nie pomaga?
Dziękuję Wando za zajrzenie i za słowa tak miłe.
Miłego dnia życzę :)
Wymowny wiersz i puenta Bardzo mi się podoba Twój
melancholijny wiersz i metafory :)
Pozdrawiam serdecznie Marylko :)