* (oni...)

oni nie rozmawiają ze sobą
oni krzyczą
kamieniami słów
w stłuczone twarze


wirują w powietrzu
ostre jak brzytwy
odpryski
tną przestrzeń pomiędzy nimi
upadają na bruk pod stopami
upadają tak nisko


potem oni zbierają
swoje nawzajem
odłamki
w miękkie garście
w pokucie i żalu zaciskają
palce
na zranionych uczuciach
na szkłach


oni krzyczą
oni krwawią
w szaleństwie samotności
wstawiają szyby w puste okna twarzy
serc
i żyletkami dłoni
swojego człowieczeństwa
wycinają
nowe szramy
korytarze


którymi
uciekają od siebie nawzajem
którymi rozpadają się

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2007-09-06 20:49:53

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie