...- ŚMIERĆ POETY -...

Gdy poeta umiera, orły przestają szybować,
Wierzby szumią targane przez wiatr,
Ludzie zaczynają śmiertelność kontemplować
I znika z nieba jeden mały świat.

Poeta umierał, choć tak bardzo pragnął żyć.
Odszedł, mając tyle do zrobienia.
Na chwilę przed śmiercią zaczął się w bólu wić.
Lekarz nie odkrył duszy krwawienia.

Myślał poeta o tych aniołach niebieskich,
Które przelewał na papier wielokrotnie.
Widział ich niebo pełne ścieżek bezkresnych.
Czuł, że zatraca się w tym świecie bezpowrotnie.

Widział twarze zmarłych swych rodziców.
Tak chciał, by anioły zabrały go z sobą.
Pragnął spotkać tych błękitnych królewiczów.
Czuł agonię, tę ostatnią chwilę życia błogą.

Gdy umarł poeta, orły w bezruchu zamarły.
Wierzby łkały głośno podczas żalem skąpanej burzy.
Szepty ludzi w melancholijną rozpacz się zwarły,
I spostrzegli oni, że niebo się chmurzy.

autor

ICQ

Dodano: 2005-01-04 20:43:46

Ten wiersz przeczytano 417 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie