12 Miesięcy /z szuflady/

Ty,co stworzyłeś wszystko co żyje,
Ty- który ziemię ubierasz w kwiaty-
bądż uwielbiony przez swoje dzieło
które człowiekiem-tworząc nazwałeś.
Niech nieustannie składa Ci dzięki
każdy kto ufność pokłada w Tobie
i niech dziękując nie zapomina
jak słaby byłby bez Ciebie człowiek.
Dałeś nam życie,naucz je cenić,
daj nam poznać dobro i piękno
wszak nas stworzyłeś-o dobry Boże
na obraz swój i swe podobieństwo...
Pozwól się cieszyć pięknem przyrody
którą jesteśmy w krąg otoczeni,
błękitem nieba i ciepłem słońca
które pobudza do życia ziemię...
Gdy styczeń sypnie bielutkim śniegiem,
a luty sciśnie mrozem siarczystym-
marzec już wiosnę nam zapowiada
kiedy z pod śniegu wyjrzy przebiśnieg.
Kapryśny kwiecień-ze zmienną aurą
raz sypnie śniegiem-zahula wiatrem,
to znowu ciepłem nas uraduje
i nadchodzącym kwiecistym majem.
A gdy nadejdzie już maj zielony
w świergocie ptaków,pachnący kwieciem,
maj-miesiąc ku czci Twej Bożej Matki,
niech niesie radość wszystkim Jej dzieciom.
Słoneczny czerwiec-lato przynosi,
Twemu Imieniu jest poświęcony,
pozwól więc szczerym sercem wyśpiewać
Twojemu Sercu-bądż uwielbione.
Lipiec i sierpień-czas odpoczynku,
którego pragnie człowiek zmęczony,
dla jednych relaks-dla innych praca
bo idą zbierać zasiane plony.
Daj Panie,by plon ten był tak obfity-
by żaden człowiek głodu nie odczuł,
by ten co zbierze,nakarmił wszystkich,
by chleb powszedni dla wszystkich starczył.
Wrzesień,to schyłek pięknego lata,
zwiastuje jesień już nadchodzącą,
lecz jeszcze sercu chce podarować
ostatnie,ciepłe promienie słońca.
A w pażdzierniku znów do Maryi
idziemy tłumnie,z różańcem w dłoni
by Jej gorąco móc podziękować
i prosić-czuwaj Matko nad nami.
Polski pażdziernik to złota jesień,
piękna,bogata w ciepłe odcienie,
lecz nieuchronnie nam przybliża
listopad,który szarugi niesie.
Listopad,smutny to miesiąc w roku,
i czas zadumy nad przemijaniem,
nad tym jak postępować trzeba aby odchodząc-ciepło zostawić.
Tak więc pozostał ostatni miesiąc,
grudzień,po smutku-pełen radości,
oczekiwania gdy Syn Twój Panie
jako Dzieciątko u nas zagości
W pięknej oprawie Go przyjmujemy,
w blasku choinki do nas przychodzi,
lecz by ubóstwa dać nam świadomość,
w ubogiej stajni Chrystus się rodzi...
W tym wszystkim człowiek-słaba istota,
nie zawsze w zgodzie z Twoją nauką,
smutny błądzący po swoich ścieżkach
które prowadzą czasem do nikąd...
Gdy rok się kończy,czas witać Nowy,
co też czynimy w różnym nastroju,
jedni radośnie,inni w skupieniu
prosimy-udziel Twego Pokoju.
Błogosław,pozwól w miłości trwać
z radością przyjąć co przeznaczyłeś,
by radość życia mogła w nas trwać
w podzięce za Twą miłość.

autor

samotna12

Napisany: 2017-06-25 Dodano: 2017-06-25 14:15:29

Ten wiersz przeczytano 1117 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie