Anioł w śnieżnobiałym kitlu

Pani doktor, poproszę lek na wszelkie zło,
to, co dotknąć mogę i to wymyślone, przez chory mózg inwigilujący dno.
Poproszę lek na ludzi. Tych wszystkich co mnie krzywdzą lodowatym sercem,
tych co nie rozumieją, że wciąż jestem przestraszonym dzieckiem.
Poproszę lek na paranoje, lęki i nerwice,
poupychane na siłę przez otoczenie, którego nienawidzę.
Poproszę taki na ból, taki na ukojenie niezagojonych ran,
zadanych przez system, co wszystko przelicza na walutę i umykający czas.
Poproszę o śmierć, ale żeby nie bolało,
najlepiej od zaraz. Bo wariuję. Szaleństwo mnie trawi.

Duszę się i widzę cztery światy w jednym,
tak brakuje tlenu! Chemiczne powietrze i pazerne sępy.
Rozmiękczone ciało nie poniesie zbroi, ręce trzęsą się jak galareta,
nie utrzymam w nich już dłużej swego miecza.
Pokonała mnie choroba, zwana przynależność do systemu,
nie pomaga ostre słowo wyrzucane z gniewem w niebo.

Przekroczyłem próg tej bramy. Za nią nie ma praw człowieka,
Tylko kasa, tylko władza. Święci z batem w czystej ręce.
Błagasz, prosisz, pokazujesz zdjęcia dzieci,
też masz życie, które czeka na zbawienne odpowiedzi.
Rozgniewani brakiem śliny, bo splunęli na każdego,
kopem pokazują miejsce niewolnika społecznego.

A więc Pani Doktor, dziesięć kartek na chorobę,
leków paczkę, tych potężnych, żeby oczyściły drogę.
Nóż pod stołem, tak na lewo, żebym miał alternatywę,
dla świata krzyży i Bogów, którymi wyciera się ryje.
Błagam, pomóż, aniele w kitlu śnieżnobiałym,
nie chce tam wracać, chyba, że ogłupiony ciężkimi lekami.

Ale to system. To realny świat ludzi,
dopóki żyją, będą go karmić mięsem z łapanek wśród brudnych ulic.

Więc nie ma przebacz drogi pacjencie, lek uśpi cię na dwie godziny,
a potem wracaj do swego świata. Wciąż głodnych Złodziei i sprzedajnych kurew.

autor

rebel

Napisany: 2010-08-27 Dodano: 2010-08-27 09:43:39

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie