Anno

Przepraszam, za te chwile.
Co goniłem jak szalony
I łapałem garściami, miedziane talary.

Przepraszam , za twe łzy.
Które, roniłaś skrycie.
A ja udawałem że to tylko twoje życie.

Przekląłem cię kiedyś.
Zdeptałem twe życie.

Teraz, pragnę byś wróciła, Anno!
Lecz, twa dusza z aniołami.
Czysta i łez pełna.
Nigdy nie zachcę byś wróciła...

autor

Niewiadomy

Dodano: 2012-02-01 21:02:49

Ten wiersz przeczytano 728 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie