Awangarda

Zwą siebie awangardą... To wieczne nieroby;
Chcę robić coś twórczego, a wychodzą- snoby!
Hipokryzjo- tyś wieczną, jak hydryjskie głowy;
Podwójną moralnością-to artyzm ich płowy!
Ich sztuka to krytyka, ciągłe narzekanie,
Powołaniem i celem- świata naprawianie.
Lecz dają miast recepty- to opisywanie:
Zniesmaczenie, brzydota, bylejakość- cnota!
Wzajemnej adoracji? Do niej przez ich wrota,
Ksiądz wieszcza, a wieszcz księdza- wzajemne lizanie,
Wielkiej kultury sztuki- wielkie udawanie!
Chcą uchodzić za nowość, lecz wskrzeszają stare.
Co ze se swą bohemną? W gwizdek całą pare!
Nie pasuje kultura, dziedzictwa nawy?
Tedy nie krytykuj, lecz zakasaj rękawy!
Masz czas by narzekać? To za pracę się brać!
Ktoś wszędzie widzi gówno? Niech idzie się wysrać!

autor

Don Aleksandro

Napisany: 2006-02-13 Dodano: 2006-02-13 12:49:36

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie