Bal

Światła odbijają szyby...
Mokry asfalt, klasyk prawie.
Świat niby na niby tylko zgasł nam,
Jutro wstanie ?
Podłoga skrzypi...
Zapałka, draska, zapale,
Ile razy bym nie rzucał - wraca,
Nie dziwi wcale.

Brakuje zalet,
Życie to balet nie bal, i szkoda troche...
Bo jak tańczyć już ostatni raz to nigdy z białym nosem.

Tak obiecałem Tobie,
Dzisiaj sam podpieram ściany,
I patrzę z boku na was, tak bardzo zakochanych...

Za to ćpamy na osiedlach...
Albo przez to... co określa,
W jakim stanie ranek wstanie
Czy wstanie reszta ?
I czy w stanie będę śmiać się z tego,
Bez ukłucia serca ?
Czy stanie mi przy pierwszej lepszej
Bez uczucia szcześcia ?

Po co kłade to na wersach ?
Uzewnętrzniam w tuszu kroplach...
Kiedy wiem, że zgasłaś...
Gdy przestała brzmieć nasza melodia !
Co ? Bo nuty jeszcze dźwięczą po rogach sali,
Gdzie przetańczyłaś noc, żeby nad rankiem zostawić...mnie.

Parkiet skrzypi...
Gra fortepian, w tle szarpią za struny...

Nawet gdybyś dał nam skrzydła, to nie zmienisz już natury...

Wolę wolne, wolą przejść obok mnie bez spojrzenia nawet,
Za oknem pierwsze krople, bal nad bale, zapalę... znów...
I pare smug zwróci uwagę, by przypomniec parę słów,
Które pomiędzy żebrami stale kolorują chłód.

Stuk stuk stuka sztuka stóp po deskach zbitych w grób,
Puk puk cisza puka znów o chwile oddechu dla snów...
Bal.

Dawno mnie nie było i pewnie znów długo nie będzie. Pozdrawiam.

autor

emesa15

Napisany: 2013-10-31 Dodano: 2013-10-31 17:02:09

Ten wiersz przeczytano 1303 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie