Bal maskowy A.D. 1924

Szukaliśmy się długo w tej wielkiej kotłowaninie dziwnych postaci
o zawoalowanych spojrzeniach
i gestach.
Unosił się w powietrzu
mdławy zapach wody kolońskiej i perfum
z nienagannych fraków, białych kołnierzy,
lśniących,
wieczorowych kreacji.

Jakaś Hiszpanka, niczym motyl, sfrunęła mi znienacka w ramiona
i omusnąwszy moją twarz długimi włosami – chciała mnie porwać
w gorący, taneczny wir.
W uszach dudnił na przemian rytm do one-stepa,
fokstrota…

Orkiestra dęła w puzony, klarnety, kołysząc się na boki,
podczas gdy tłum wiwatował, nie dawał za wygraną,
prosił o jeszcze.
Deszcz wielobarwnego confetti obsypywał rozpalone głowy,
zsuwał się
na kamienną posadzkę.

Poznałem ciebie pomimo wesołej maski, jak stałaś samotnie w cieniu.
A kiedy zdjąłem ją z twojej twarzy – objęłaś mnie tak czule za szyję.
Obejmowałaś do rana.
I nadal obejmujesz, nawet po naszej śmierci.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2016-05-25 Dodano: 2016-05-25 19:54:02

Ten wiersz przeczytano 893 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie