Ballada o upadku człowieka

Wstał rano machinalnie, sprawdził w elektrycznym oku, czy jeszcze jest w Systemie.
Czy w nocy ktoś go nie skasował. Czy nie zniszczyli jego teczki z napisem: Spalony procesor.
Przed lustrem, jak co dzień, strzelił sobie w łeb. Opadła niepotrzebna, cielesna powłoka.
Zażył dwie pigułki na podtrzymanie. Wyszedł na ulice kolejny hologram.

Pod stopami układy scalone prowadzą do celu,
mechaniczne uśmiechy, by zachować pozory wspólnego istnienia.
Pod czaszką elektroniczna iskra przypomina grafik zadań do wykonania,
blokady pilnują, by hologram nie zawahał się zmierzając do fabryki dzieci. Rzeczywistość doskonała.

Zaczęło się od rzucenia pod stopy Świętego Graala.
dla naszej wygody. Życiorys, pozycja i tożsamość zapisane na plastikowej karcie.
Potem pigułki na sen w niepokojących czasach,
gdzie coraz więcej konfliktów i zbrodni. Zaplanowanych, byśmy uwierzyli, że bez opieki zginiemy w otchłani.

Przyszli w nocy, na paluszkach. Zoperowali nam mózgi, wcisnęli kable w żyły.
Zostawili przy łóżkach pigułki, byśmy nie zbłądzili.
Rano wstało słońce, miliony androidów nie pamiętało wczorajszego dnia,
nie poczuliśmy, że czegoś brakuje. Dusze poszły w piach.

I skończyły się wojny, już nic nie groziło nam teraz,
zlikwidowano waluty. Świat bez podziałów. Nikt nie umiera.

Wszystko za pigułki i kolejną noc istnienia.
Nieliczna armia królów zbiera żniwa narodów produkujących zbawienie.
Ostatni ludzie z krwi i kości, zasiadają na tronach z epoki baroku,
to ballada o przyszłości sterowanej Władcami Monitorów.

Janek się obudził. Nie zdzierżył koszmaru.
Bo wiedział, że to tylko kwestia czasu. Żyletka posłusznie uwolniła go od strachu.

autor

rebel

Napisany: 2010-10-11 Dodano: 2010-10-12 13:53:08

Ten wiersz przeczytano 761 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie