Banalnie

No jak pan może proszę pana
o takie rzeczy mnie posądzać?
Że niebanalna jestem? - Proszę!
Ja cała jestem z banalności.

Ja tak banalnie się ubieram,
że bluzka, dżinsy. Pan popatrzy.
I nie mam żadnych tatuaży
I mój makijaż bardzo skromny.

Ja kocham góry, wiatr we włosach,
Śpiew ptaków latem, szept jesieni.
Ja tak banalnie życie kocham
Muzykę, taniec, zieleń ziemi.

Mnie tak banalnie łzy się toczą
Czy to ze smutku, czy z radości.
Niech pan się lepiej zastanowi.
Ja cała jestem z banalności.

autor

zielonaDana

Napisany: 2018-02-03 Dodano: 2018-02-03 10:02:50

Ten wiersz przeczytano 1378 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Monolog Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie