Banały, które wrosły w annały

Aby dorosnąć, wpierw trzeba być małym
i w tej małości nie raz się poparzyć.
Pozbierać sińce, potknąć wiele razy.
Ale to wiecie – któż nie zna banałów?

By wzlecieć w niebo, tkwić trzeba przy ziemi
i nie zapomnieć, jak na ziemię wrócić,
kiedy - to w górze - tak nieziemsko kusi,
a grawitacja straszy upadkami.

Aby się rozgrzać i móc ciepłem cieszyć,
chłód musi najpierw cię przeszyć do szpiku.
A komunały można pleść bez liku,
ale mądrością niezbyt często grzeszyć.

Możnaby szkoły rozmaite przebyć
i fakultety pokończyć rozliczne.
I tak da życie porządnego prztyczka,
że noty dobre, ale zbrakło wiedzy.

Na własnej skórze, nago, na kolanach -
doświadczysz tego, czym się dzielić warto -
gdy nic już nie masz - świecisz pustą kabzą...
Bo nie ma przeżyć, gdy brak przeżywania.

autor

grusz-ela

Napisany: 2014-01-10 Dodano: 2014-01-10 13:59:05

Ten wiersz przeczytano 1538 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie