Basta...koniec

Droga ciociu
owszem lata temu mi pomagałaś i wydaje mi się, że zapomniałaś, ale zawsze dziękowałam.
Więc nie wypominaj i wybacz, że nie mam zamiaru być wdzięczna do końca życia i na rękach Cię nie noszę, ale - basta...koniec, odpuść proszę.
Kochani rodzice
przez me życie całe znosiłam Wasze awantury, duże i małe,
wspierałam, ratowałam gdy była potrzeba i zawsze działało to tylko w jedną stronę, więc teraz pozwolę sobie powiedzieć - basta...koniec.
Drodzy znajomi i przyjaciele
z biegiem czasu zostało już Was niewiele.
Większość olała mnie po całości, gdy wyjechałam za granicę,
przestaliście odbierać ode mnie telefony, a człowiek tęsknił jak szalony.
Ale przebolałam i więcej nie zadzwonię, po raz kolejny - basta...koniec.
Moi mili nieznajomi
darujcie sobie słowa krytyki, bo nie dam się wpędzić w poczucie winy,
wiem ile poświeciłam dla bliskich i rodziny.
Teraz będę żyć na własnych warunkach, czy się to komuś podoba czy nie, głośno mówię - basta...i wybieram siebie.

autor

zapalka

Napisany: 2014-01-05 Dodano: 2014-11-05 19:07:45

Ten wiersz przeczytano 738 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie