Bea-syf-ikacja

Był sobie kościół, a raczej kościółek, który był jedyna atrakcją turystyczną w pewnej popegeerowskiej podlaskiej wsi, zamieszkanej raptem przez setkę osób, z czego dziewięćdziesiąt było bezrobotnych.
Mimo to kościół lśnił po ostatnim remoncie, na który złożyły się pobożne owieczki ze stadka miejscowego proboszcza.
Właśnie w tym kościółku, późnym popołudniem, na początku jesieni wydarzył się prawdziwy cud.
Niestety, proboszcz cudu nie zauważył. Siedział bowiem w zakrystii i oddawał się swemu ulubionemu zajęciu- układaniu monet z ostatniej tacy i zbiórki na biednych.
Uśmiech zadowolenia wypłynął na jego tłustą twarz, gdy policzył, że jeszcze dwa- może trzy miesiące i będzie mógł wyjechać incognito do Belgii.
Potem jego myśli poszybowały ku pewnemu młodemu ministrantowi i zamknął z podniecenia oczy.
Przez to nie zauważył, że ciemne wnętrze kościółka rozjaśniło błękitne światło, które trwało prze chwilę, a potem zgasło. Proboszcz otworzył oczy chwilę później i łyknął kielich wina w intencji dobrej zabawy. Figura na krzyżu ożyła. Jezus odczuł chłód i stwierdził, ze wisi na krzyżu półnagi. Szybko więc zasłonił druga ręka wstydliwe miejsce...
Nagły hałas poderwał księdza z fotela.
Złodzieje!
Spojrzał z niepokojem na stosy monet, potem sięgnął po miotłę i delikatnie uchylił drzwi do środka kościoła.
Niemal natychmiast ujrzał podnoszące się z ziemi półnagiego człowieka. Na jego widok drgnął ze wstrętem.
A ty tu czego łobuzie jeden! Wrzasnął.
Kościół to nie noclegownia! Won stąd, bo policje zawołam! Jezus przystanął zdumiony. Chciał się odezwać, ale proboszcz ruszył w jego kierunku.
To nie przytułek dla narkomanów ani żadnych hippisów!
Jezus nie miał wątpliwości- ten człowiek musiał być szalony.
Widocznie szatan wciąż wypuszcza na świat złe duchy, aby dręczyć ludzi...

autor

Sawek

Dodano: 2005-08-27 12:20:37

Ten wiersz przeczytano 660 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie