Bez pożegnania

Życie na dnie przyciąga
Myśli które staczają
Staczają coraz głębiej
W dolinę przygnębienia
Człowiek sam sobie szkodzi
Takim zachowaniem
Pomocną dłoń odtrąca
Powtarza wciąż do ludzi
‘dam sobie rade sam’
I kuli się coraz bardziej
Do głębin cierpienia
Zamykają się drzwi
Przez które świat wchodził
Zakrywają się okna
I ciemność zachodzi
W pokoju szarość
Nic już nie widać
Wyczuwa się strach
Przed najbliższymi
Stłumione uczucia
Stracony sens życia
Może lepiej to skończyć
I odejść już stąd
Bez pożegnania…

29.03.10 P.H.

autor

pablodx

Dodano: 2010-03-31 04:45:10

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie