bez przedawnienia

ze sreberka po czekoladzie
wypadło butwiejące wspomnienie
i znów rozrywa na strzępy
prawie poukładany świat

znów maleńkimi, drżącymi dłońmi
które bez sensu zawijam w pięść
próbuję wydrapać z dziecięcego brzucha
znamiona jego brudnych rąk

pachnące budyniem włosy
znów przykrywają roztrzęsioną szyję
a wśród baniek mydlanych jeszcze raz
pękają z trzaskiem ufne źrenice

szoruję do bólu delikatną skórę
naznaczoną na zawsze parkingową perwersją
w poranionej głowie zbudowałam mu pomnik z ołowiu
niech nie pozwoli wznieść się
nawet najlżejszym myślom

autor

M A R U Ś K A

Napisany: 2005-12-08 Dodano: 2005-12-09 19:28:12

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie