Bez tytułu

W monotonnym szpalerze, odkrztuszającego rdzę, płotu
ktoś pomalował furtkę świeżą, różową farbą.


Czarny kot przebiega drogę oczami.


Ludzie chronią drzewa owocowe przed mrozem. Zawijają je w ciepłe śpiwory.
Drzewa, które ich karmią. Pojęcie matki jest szerokie.


W południe przychodzi stara kobieta i rozmawia z kotami.
Gdy pada deszcz ma jaskrawą pelerynę i kalosze.
One chwalą się jej nowym potomstwem. Ona pamięta je wszystkie.
Choć nie zawsze pamięta jaki dziś jest dzień.


Od kilku dni powstaje nowy dom – altana na końcu działek.
Już ma dach, dziurę na okno i dziurę na drzwi – jakby ciągle mówił „Ooo…”.


Miastowa wrona widzi wszystko, nie tylko okruchy chleba.
Miastowe gołębie widzą tylko okruchy chleba.


Niektórzy ludzie bardzo się starają, żeby być dobrymi. Pozbywają się resztek jedzenia
i używanych rzeczy. Naprawdę się starają, to są bardzo dobrzy ludzie.


Za działkami jest ścieżka z wąskim pasmem trawy. Tam ludzie wyprowadzają swoje psy. Psy mają kilka minut
na zabawę, przyjaźń, miłość i kupę.
To i tak często więcej, niż mają ludzie.

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2009-12-17 23:00:15

Ten wiersz przeczytano 342 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie