Biała Pani...

Zamknęłam okiennice mojej duszy...
Łabędzim śpiewem uśpiłam motyle,
kokonem tęsknot spowiłam miłość,
uciszyłam Anioły na Wyspie Szczęśliwej.
Wyszeptałam klucz do furty świątyni
- jej skrzypiące wrota śpiewały rozstanie...
W niespełnieniu ofiarowania Gwiazdy zwiędły,
a Słońce - w niemocy - stało się bardziej matowe.
Utkałam spierzchnięte witraże samotności.
W goryczy łez pogubiłam pióra nadziei.
***************************
... Nocą nawiedziła mnie BIAŁA PANI
o oczach na ostrzu szklanego Grala,
włosach spowitych w udręki,
ustach zakrzepłych szmaragdami.
Usiadła na martwym kamieniu Miłości...
Otworzyła bramy mojej duszy...
Patrzyła milionami nieboskłonów...
Tchnęła życie w skamieniałe Anioły...
Wszystkomocarna - o nic nie pytała...
Wszystkowiedząca - otuliła milionami Słońc
w darowaniu słodyczy pyłu Milky Way...
W okowach Nebuli zalśniła gwiezdnym czasem...
Rozsiewała strumyki runicznych znaków,
uszczęśliwiała w zieloności spojrzenia...
Przywdziana w błogość porannej zorzy,
uronionej kropli krwi ucałowaniem,
ofiarowała kwiat współodczuwania – SPOKÓJ.

autor

***Ola

Napisany: 2005-10-21 Dodano: 2005-10-21 22:27:19

Ten wiersz przeczytano 414 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie