BIAŁA ZIMA

Biała zima w łapach trzyma szary świat siarczyście,
Leci gęste pierze z nieba w karkołomnym twist-cie.
Trzeszczą miasta, wsie, osady pod ciężarem zimna,
Słońce prędko nie zaświeci, wieść tak niesie gminna.

Złoty Helios na rydwanie nie prędko wyjedzie,
Wszystko, co choć trochę żyje, w strasznej żyje biedzie.
Świat nie powie swojej skargi nawet cichym jękiem,
Bo pysk świata skuty lodem, ogarnięty lękiem.

Biała dama tańczy sama taniec grzechotnika:
Długi atak jadu zimna – normalna praktyka.
Białym śniegiem przypudruje, tak dla niepoznaki,
Wszystkie ciemne swe występki, oczywiste braki.

Swą niewinność, upór w cnocie eksponuje chętnie,
Przed atakiem ocieplenia nie prędko wymięknie.
Każdy, kogo oczaruje, ma ją za prawiczkę,
Bo co robi, robi zawsze w białych rękawiczkach.

* * *

W ślad za zimą myśli płyną wcale nie dziewicze,
Że czyściutka biel ukrywa filozofię Nietzsche.
Że pod szyldem czystej bieli dobrem nie zmącona,
Święci ciągle swe triumfy praktyka demona.

autor

KapRysiek

Dodano: 2006-01-07 01:27:01

Ten wiersz przeczytano 2256 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie