Blaszany Kuba

Ten wiersz już był. - I jest. Z uwgi na niektóre komentarze - niewykasowany. Kto zechce - ten przeczyta. - Zapraszam. - Liczę... - na odzew.

Wiersz, który długo mnie prześladował. Był pisany od 1973-4 r. do dnia 04.09.2018 r. Zawsze budził moje niezadowolenie, ale - jako temat - był dla mnie ważny. - Miałem nadzieję, ze - kiedyś z tego będzie lepszy wiersz. Drobny szlif - z dnia 26.07.19 r. - - Chyba w końcu jest tak, jak chcę.




Bój sie Boga człowieku!
Tu go nie ma...

(wyszedł z domu
i dotychczas nikt go
nie szuka)

Na stole – stoi
słoik
– pełen drobnych monet
na szczęście
- równie ważnych – jak...
lokata kapitału...

(- używane protezy...
- do przeżuwania problemów
ludzkiego DNA.)

- Bynajmniej!.. - nie z PCK!

(- z "opieki.")

…..

– Ze ściany
przypatruje się wszystkiemu
Blaszany Kuba.

Nam - także z góry
- przypatruje się bacznie...
(- jak mówili niegdyś...
niektórzy tylko)
"wyższego rzędu klecha"
- "wystrugany
tak samo jak my...
- ale... - nie wydutkany...
i nie wystrychnięty
na dudka".

Ogłoszony jest Świętym.

Z przyjmowanego od niektórych przekazu
- "wiemy... "
(- z przekazywanego jako pewnik założenia...)
że od początku - wiedział,
musiał wiedzieć...
że jego jedynym przyjacielem pozostanie...
- Blaszany Kuba,
który przejawia się
w kazdym z nas:

nasze - blaszane łzy
pobrzękują o jego blaszaną tacę

...................
...................

- A - On - stary (- Stary... - Dobry Bóg),
jako niepraktyczny
- i dla naszej wygody...
( i dla ostatecznego doświadczenia)
- wyszedł w piżamie na ziąb...
- wyszedł z domowego obiegu.

Zastąpił go plastik
z pięknym wizerunkiem
właśnie - Papieża Polaka
wycieczka do Lourdes
i niedzielna pielgrzymka
do hipermarketu.
….

Średnio licząc – ile - On
- stary już Ojciec
może trwać?
dwieście... - no! - trzysta lat.

W dobie informatyki – i
fermentu myślowego
- nie więcej jak sto.

Plastik - zwykła folia
rozkłada się pół tysiąclecia.

Święte wartości – czyli
uniwersalne i podstawowe
to ceny Euro
i kurs szwajcarskiego franka.

Puste mieszkania, plebanie
– pełne są ludzi...
(- nieświadomych swojego dnia
- niewiadomego pochodzenia śmiertelników)
(- po naukach i Sakramentach!)
oraz... - wyświęconych mebli...
- pomyślanych dla wygody
- i... - służących...
(- przcież do seksu... - i przytulania.)

.............

Tylko obłąkany Franciszek
- nieodmiennie
( jakże inaczej)
powtarza: człoo-wieku
niee bój się...
- niee bój się Boga!..

Oon tu jeest! - niee wyszedł...


(Jak złoty medalik - zaplątał się w portmonetce.)

....................

Bóg - centalny komputer - mieszka...

(- jest klimatem i mądrością...
- jest sercem naszej Kaplicy.)


Napisane w latach 1973-4 - 2018.

Drobne zmiany i chyba ostateczne z dnia 26.07.2019 r.

No coż! - sprawy i przemyślenia - dla wielu - oczywiste - mi przyszly z trudem i w mysleniu przez wiele lat. Eureka - po wyważeniu otwartych drzwi - nie moge jednak wykrzyczeć. Po raz pierwszy - po wielu próbach - jestem z tego wiersza w miarę zadowolony: dałem jedynie to, na co mnie stać i co od początku - według mnie - miało i powinno być w tym wierszu. - Jednak - z mojej (- i nie tylko mojej) z perspektywy z roku 1973- pewne rzeczy musiały się dopiero wdarzyć.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2019-07-26 Dodano: 2019-07-26 13:24:13

Ten wiersz przeczytano 1113 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie