Błękitna nadzieja

Tylko te chwile, co jak ptak niosą ponad szary błękit
Tylko te, co gdzieś w krainę zapomnienia za rękę prowadzą
Warte są by oczy zamknąć, by zatrzymać się od przepaści krok
Przed kanionem z palącej lawy pustym
Przed mostem zerwanym wspomnień linami splatanym
Gdyby tylko nie ta kryształowa rana na sercu
Co krwawi już nawet nie łzami, nawet nie bólem
Ona tam tylko jest, tkwi jak wyryta w nagrobku ostatnia wola
Na nim kępa przebiśniegów już nie wyrośnie
Już nie stopnieje na nich płatek ani wiosenny deszcz
Tylko przyjdzie jesienią zapali coś na kształt smutku
Na kształt dawnych lat minionych wspomnień
W których uśmiech jeszcze żyje jeszcze gdzieś na dnie
Tli się nadzieja bo w życiu piękne są tylko chwile
Te, które były, co jak flesz błysnęły na tle nocy
Które będą przecież wiesz, że tak jest
Dlatego czasem warto dalej żyć dalej ciągle dalej
Patrząc na horyzont za górą schowany
Blaskiem umierającego słońca kąpany co dnia
Wciąż tak samo i na nowo
Powtarzać sobie, że jeszcze nie wszystko stracone
…

Dziękuje za to że jesteś ...

autor

Szczensciarz

Napisany: 2007-09-13 Dodano: 2007-09-14 00:04:06

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie