Błogostan...

Kiedy czytałem wiersz widziałem Cię: babcię (a może
prababcię), otoczoną wianuszkiem szkrabów i mówiącą
sobie z uśmiechem "Już nie dla mnie szaleństwa tego
świata"...
Ja jednak - na Twoim miejscu jeszcze bym się nie
zarzekał.

Urzekłaś mnie bardzo
trzecią strofą, i to za nią
moja uśmiechnięta, od serca pochwała :)

Z wielką przyjemnością przeczytalem.

POEZJA...

Oby ten stan utrzymywał się zawsze. Pozdrowienia
serdeczne sael...

"orędzie"- czyt. apel, odezwa
święty spokój, jest raczej twym orężem, obroną przed
wyniosłością...

pozdrawiam:))

Piszesz pięknie brzmiące teksty z równie udaną
metaforyką. Powiem więc krótko; POEZJA.
Udanego dnia.

z przyjemnością przeczytałem pozdrawiam

Podoba mi się takie pogodzenie z losem. Bo i cóż
innego można zrobić jak nie cieszyć się tym co jest,
skoro nam dobrze.
Pozdrawiam :)

święty spokój i robię teraz co zechcę
bo szczęście można znależć wszędzie :)

Przyłączam się do czytelniczek, którym wiersz się
spodobał i podpisuję sie pod słowami Maryli. Miłego
dnia:)

Niezwykle piękne podsumowanie życia. (ja też jestem w
błogostanie...)

Piękny wiersz. Zatrzymał mnie i zadumał. Tak, to
prawda, to co minęło nie wróci. Każdy czas, każdy etap
w życiu ma swoje priorytety, dążenia, oczekiwania.
ważne jest to, aby odnaleźć siebie nawet, gdy zdaje
się, że wszystko poza nami.
Pozdrawiam cieplutko :)

Bardzo ładne ot i wszystko. Czasem więcej nie
potrzeba. Cieszyć się tylko. Choć nigdy nie mów nigdy.
Przykład z realiów. 70 lat na karku i cuda wianki
gromy z niebios nagłe błogostany na miarę
młodzieńczych. Pod ołtarz pierwszy!