Bo srebro

Hi, hi, za bomiś - miąższszsz:)

prawie Addio pomidory, ta melodia,
i sam miąższszsz:)

Mam podobne odczucie co Ela. Już zabierałam się do
pisania a tu gotowiec:) Takiego ujęcia jesieni jeszcze
nie czytałam, a ostatnio dużo na jej temat na Beju a i
sama o niej:)

Niby o upływie czasu, niby melancholia..., ale jakże
żywa i dziarska w tym /w lędźwiach żar.
Zrzucę liście, obiecuję/. Jednym słowem bardzo się
podoba, Jurku :)

Bardzo ładnie, tylko czy dotrzyma słowa.
Pozdrawiam serdecznie

Podoba się.

właściwie chętnie podpisuję się pod komentarzem
"magdy*" - ładny wiersz.

Taki zadzior, pazur życiowy. A peel zjesiennieć nie
chce, bo jeszcze w nim
maj i wiosna po krzyżach łechce.
Bardzo mi się podoba.

Mnie również się podoba, ma zadzior wesoły, choć
jesienno-refleksyjny.

Trzeba poczekać do następnego maja:)
Jesień załagodzi swoim pięknem tęsknotę za nim.
Podoba się Twój wiersz, coś we mnie poruszył...może
też chciałabym:)))
Pozdrawiam beorn

Bardzo interesująco przetkane bezpośredniość z
umownością. Pomimo ogrania tematu "Jesień jako schyłek
życia" - jest świeżość, jest świeżość (trawestując
albo nawet trawersując Pafcego)!
Mnie się podoba.:)

Dobra refleksja nad jesienią,życiem-a że srebro na
włosach i kark trochę zgięty to nic wystarczy że tętni
w nas życie i mamy uśmiech na twarzy.Wystarczy to
życie kochać.
Bardzo udany wiersz.Pozdrawiam

złota na liściach nie brakuje
a ,że jesień? za to w sercu żar i jeszcze maj
pozdrawiam:)

zmiany w przyrodzie, a my też niestety zmieniamy
się,,,,pozdrawiam :}