Bóg wiedział..

Nie ma już nikogo..
nie ma..
Nie ma mojego drzewa..
Drzewa życia..
Gdzie na końcu istniał sens..
Mój cel.
Nie ma liści..
Już dawno spadły..
Razem z marzeniami..
Zaniedbałam..
Wiele spraw zaniedbanych..
Dlaczego?
Dlaczego tak łatwo jest..
Łatwo upaść..
Tak wiele trzeba..
Energi zbierać..
By się podnieść..
A ile rozpaczy jest wtedy..
Gdy świadomość..
Świadomość o końcu
Tak bardzo kłuje.
Moje liście powiał wiatr..
Przygarnął je ktoś..
Bo Bóg zsyła szczęście..
Moje szczęście
Oddał w ręce innych..
Wiedział..
Że coś w moim życiu się stanie..
Wiedział że liście..
Nie potrafią żyć bez drzewa..

autor

rumieniec

Napisany: 2005-06-10 Dodano: 2005-06-10 20:15:44

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie