Ból istnienia

Jestem tułaczem
Przeklętym wędrowcem
Idącym wciąż przed siebie
Bez celu

To nie pielgrzymka, nie spacer
A jednak isc musze
Lecz nie wiem dokąd
Nie wiem też po co

Od najważniejszych spraw uciekam
Chowam się by uniknąć gniewu

Ludzie są zbyt niebezpieczni , wiec codzien
Zamykam się co raz bardziej w sobie

Dzień za dniem mija
Mój talent przemija
Lat na koncie przybywa
I tez nowych obowiązków
A ja wciąż ta sama
Zbyt zmęczona, choć młoda
Zbyt młoda lecz doświadczona

I sens w tym odnaleźć
To wielka sztuka
A może proscizna\
troche skrzywiona

autor

anetka:)

Dodano: 2010-09-15 20:50:25

Ten wiersz przeczytano 694 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie