Boże dopomóż.

Dla jedynego upiora w moim życiu.

Kochana babciu,
bardzo mi szkoda,
że leżysz w łóżku jak zbutwiała kłoda.
Serce mi krwawi słysząc twoje żale,
lecz ja śmiertelnik, nie zaradzę im wcale.
Nie wiem jak cierpisz, kochana moja,
bo jestem gówniarz, mnie w głowie swawola.
Sprzątam, gotuję i jeszcze narzekam,
starszych nie szanuję, na rower uciekam.
Ty całe życie ciężko harujesz,
wszystkim się zajmiesz,
każdym pokierujesz.
Wszystko cię boli,
tarczyca cię dusi,
a język biedny nadążyć musi.
Tyś tajemnicą, zagadką, sekretem,
zawstydzasz lekarzy swym stanem,
a przecież nic się nie zgadza!
Zdrowie w gruzach leży!
Tętno ledwie bije, oddech już nieświeży!
Nikt nie rozumie jak, dlaczego, po co,
jaka siła stwórcza napędza cię mocą?
Nikt, poza najbliższymi, co wiarę zgubili,
w depresję popadli, nadzieję stracili.
Resztkami spokoju, dnia zbawienia czekają,
cierpliwie, z pokorą do mety odliczają.

Napisane we współpracy z Linką.

autor

oneksa

Dodano: 2012-08-21 19:12:04

Ten wiersz przeczytano 927 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Satyra Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie