Bujany fotel
Siedzę w bujanym fotelu
myślę o swoich marzeniach
które składają się z wielu
bajek do nieprzewidzenia
patrzę jak miłość faluje
przybliża się i oddala
jak pocałunek smakuje
od kiedy noc już zapada
fotel wciąż stuka o ścianę
w rytmie samotnych oddechów
chyba za późno na zmianę
za ciężki ten worek grzechów
rozchwianym szeptem wyczuwam
głos samotności i smutku
jakoś się życie to buja
szybko to znów pomalutku
Komentarze (9)
samotność i smutek na biegunach....jutro wstaje nowy
dzień...pozdrawiam
Życie się buja a my bujamy w obłokach zbyt często .
Chyba nigdy nie jest czas na zmianę, może pora
porzucić tą samotność i smutek ? Podoba mi się treść
pozdrawiam+
"Pada..Zapadam w fotel bujany..
w muzykę deszczu sennie zasłuchany..w deszcz,co po
szybach kroplami spływa..tęsknie wpatrzony,kiwam
się,kiwam..." Bujany wiersz:))..Ale rymowany pierwsza
klasa:)..bardzo dobre rymy:)..M.
rozchwianym słuchem odbieram głos samotności i smutku.
chyba będzie lepiej.
Nie tylko przebojowy jest Twoj wiersz...on jest tez
taki bujany :) Swietne porownania i tak mnie buja
teraz rekleksyjnie. Wspanialy pomysl!
Oj - ten bujany fotel tego się nie tak prędko zapomni
co było,a marzenia pozostaną ze wspomnieniami jeszcze
na długo,bardzo życiowy wiersz...powodzenia
Interesujący wiersz, daję+!
Bajki marzenia tkają
i koniec powinien być niecodzienny
szczególnie są pieszczotą nocą
i zabujane w skrzypie pragnień
otwieram tajemnym słowem jak kluczem
a życie tylko oswajam pomalutku Wiersz o tęsknocie za
bliskością realną Dobry :)