Być istnieniem

Podnoszę się z otchłani, by iść dalej,
choć istnienie jest istnieniem cierpienia,
nawet gdy uśmiech we mnie kwitnie,
by uciec od niezrozumienia.

Zrywam owoce przeżyć i pragnień,
choć cierpienia istnieniem jest istnienie,
nadzieją karmię głodną duszę,
by wypełnić do celu swe dążenie.

Przegrywam często walkę z samą sobą,
gdy znów istnienie, cierpienia jest istnieniem,
nie obdarzasz mnie czułości gestem,
kolejnym jedynie potępieniem.

Może warto jednak żyć,
dla pięknych chwil,
co czasem w snach się zdarzają.

Może warto kogoś kochać,
i istnieniem być,
nie samotną z kamienia nicością.

autor

i.g.

Dodano: 2008-04-28 10:27:50

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie