Charon Epilog

Dziękuję wszystkim wiernym czytelnikom.

Epilog.

Wnikliwy czytelnik przygód Charona, zauważy pewną niedorzeczność w tej całej historii związanej z Charonem. Dotyczy to tajemniczej postaci narratora. Kim ta postać jest i co ona tam robi.
Narrator to nie jakiś ufoludek z kosmosu czy inny potworek, tylko zwykły człowiek. Logika mówi, że on jak każdy inny powinien za sprawą Charona być przewieziony na drugą stronę Styksu i tam winien być należycie ostatecznie osądzony. Znając jego przeszłość i poglądy za życia, nie trudno zgadnąć, że nawet przez ulepszoną Franię nie musiał być badany, tylko grzecznie i pokornie winien udać się do lewej budowli, tam w pobliże ,najłagodniej mówiąc, tych kotłów z wrzącą smołą przeznaczoną dla sarmatów. A on co robi? Opisuje, autoryzowane przez Charona reportaże.
By to wyjaśnić,trzeba się cofnąć do daty 12.12.2012 roku, to dzień według kalendarza Majów, w którym miał nastąpić koniec świata. Otóż ten dzień, uradowany narrator, że wreszcie coś się będzie ciekawego działo, postanowił uczcić w swoisty sposób dla sarmatów. I czcił zakończenie świata jak przystało, dla dyskrecji nie powiemy czym, ale i tak, kto chce to się domyśli. A więc narrator jednocześnie czcił nadchodzący koniec i czekał, czcił i czekał, aż organizm nie wytrzymał takiej porcji promili. Zasnął więc nieborak. Gdy się obudził, wszystko mu wirowało: stół ze szkliwem widział pod sufitem, kot jego przyjaciel latał w przestworzach jakichś, drzewa niebezpiecznie podchodziły do okien jego domostwa i jeszcze dostrzegł wiele innych nietypowych zjawisk, tylko choć szukał nie znalazł tych pastwisk niebieskich. Naiwnie myślał, że tam nie daj Boże wyląduje.
Do przytomności doszedł, gdy ktoś do drzwi zapukał, to był komornik, który oznajmił mu, że długu nie spłacił i grozi mu licytacja całego majątku. Jeszcze nie wierzył, że końca świata nie było, ale tyko przez małą chwilkę, bo gdy uświadomił sobie, że głowa go boli i co było przyczyną tego bólu i chęć napicia się wody spod kiszonych ogórków, skonstatował i to całkiem słusznie, że jednak nie stało się to o czym marzył. Majowie się widać bardzo pomylili, to chyba wpływ liści koka zażywane bez umiaru sprawiły, że tę pomyłkę w kalendarzu popełnili. Wyszedł zawiedziony i bardzo obolały, na ulicę i zobaczył, że życie biegnie swoim utartym rytmem jak dzień wcześniej. Jeśli wszystko jest po staremu, to i ja muszę się dostosować, tylko, że komornik na karku, śniadania w domu nie ma, bo i lodówka pusta, dzień wcześniej wydała mu się już niepotrzebna. Dobrze, że w kieszeni, pewnie przez przeoczenie parę banknotów zostało, więc podniesiony nieco na duchu narrator udał się do najbliższego pubu, by coś zjeść, a przy kawie porannej przemyśleć całą sytuację. Parząc usta gorącymi i szybkimi łykami czarnego napoju intensywnie myślał, co właściwie się stało. Cała historia związana z Charonem stała mu ciągle przed oczyma, czy mi się śniła, czy to wizja jakaś była? Brak odpowiedzi, to najlepsza odpowiedź na teraz. Ale był uparty i mimo przeciwności losowych, myślał , no próbował myśleć racjonalnie. Nim wypił ostatni łyk kawy i połknął ostatni kęs francuskiego rogalika, doszedł do wniosku, że ten Charon i jego historia, to tylko sen był i zaraz, prawie z płaczem pomyślał, że jego marzenie się nie spełniło. Tak bardzo chciał, by ten straszny świat miał wreszcie jakiś koniec, by już nikt nikomu żadnej krzywdy nie robił. Ale jak to mówią, nadzieja umiera ostatnia, więc postanowił zaraz wrócić do domu i poszukać bardziej wiarygodnych przepowiedni końca świata. Pewnie znajdzie w różnych księgach niejedną jeszcze przepowiednię, ale która będzie ta prawdziwa, tego on, narrator jak i inni póki co nie odgadną. Pomyślał w pewnej chwili, już wracając do domu, że jest pewien sposób, prywatny koniec świata sobie zorganizować, by już więcej na ten bosko-nieudany świat więcej nie patrzeć i w nim nie uczestniczyć, ale szybko zaniechał tej myśli, przynajmniej na teraz, bo gdy drzwi od domu otworzył, zobaczył dość młodego jeszcze kota, który przy pustej misce czekał na obiad. I jutro i pojutrze i w następne dni, tygodnie itd. będzie przy tej misce cierpliwie i z ufnością czekał.
I znów nowa niedorzeczność w tej opowieści się jawi, bo opowiada to jakiś inny narrator o tym, co poprzedni myśli. Jak to wyjaśnić, tego chyba nie wie nikt. Ale czy wszystko musi być wyjaśnione?

autor

troilus

Napisany: 2013-12-04 Dodano: 2016-12-04 11:23:07

Ten wiersz przeczytano 903 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie