Chodź ze mną, na łąkę...
Czy może być coś piękniejszego… Od marzenia takiego?…
„Zatrzymaj się, proszę,
choć na krótką chwilę.
Może znów odkryjesz…
Piękno duszy,
lekkiej,
jak motylek…
Może to nie wszystko,
może to zbyt mało,
ale życie,
więcej mi nie dało…
Dotykiem przeniknij…
Ciepłem dłoni ogrzej…
W ramionach ukryj…
Wypełnij po brzeg…
Pośród delikatnego,
wiatru szumu,
wyłaniam się znów,
jako jedna-z tłumów…
Nie chcę odejść, w zapomnienie…
Ja, mała mgiełka,
Będąca niegdyś cieniem…
W błękicie nieba i zieleni traw,
Chce usiąść,
chce zatrzymać ten czas…
Rozkosznie,
wpatrywać się w krajobraz,
w tej ciszy.
Myśleć o Tobie,
choć mnie nie słyszysz…
Bo życie, jakie jest takie jest…
Jak cudownie, żółty mlecz,
schowany pomiędzy trawą,
z szaleństwem, kołysze się,
za słońca i wiatru sprawą…
Tak ja dziś,
z jawy przebudzona.
Nie chcę być tylko w śnie,
W Twych ramionach…
Chcę byś poczuł,
Monotonię,
która wyrwała się,
wraz z setkami wspomnień.
Chcę abyś odczuł,
Że to, co piszę…
Płonie w mym sercu…
Przenika mnie,
wnętrze wypełnia,
czasem gubię się…
I mimo,
że nie ma Ciebie tu od dawna,
Wszystko jest takie same.
Może trochę smutniejsze,
może zaniedbane…
Ale może, gdy zrozumiesz…
Gdy przyjdziesz…
Wszystko się zmieni…
Gdy znów docenisz…
Z oczu przestaną kapać łzy,
Nieprzytomnie…
Zabierzesz tęsknotę,
Zabierzesz wszystkie żale…
I z nową miłością,
będziemy brnąć dalej?
Serce, Twą miłość poczuje…
Na nowo, Nas oczaruje…
Uszy, Twój głos usłyszą…
Oczy, Ciebie zobaczą…
Rozkoszujmy się chwilą.
Choć ze mną, na łąkę,
Przyglądajmy się motylom…
Uśmiechnij się, do mnie…
I już nigdy, nie zapomnę…"
„Wszystko ma swój sens i czas…” ded. "teściowi";) i jego żonie, który dziś obchodzi srebrne wesele :) // pozdro DoTeŃqA =***
KfiAtUsZeK
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.