Ciało rozrywane przez hieny

Szarych dni niezliczone zastępy
Zwietrzałe gnijące ciało
Mroczne myśli krążą jak sępy
Odwagi i życia tak mało

Wśród wrogich bestii samotnie konam
Potworów próbujących życie me wydrzeć
Te tak ciężkie, lecz tak bardzo je kocham
Jedyne, niepowtarzalne jakie dano mi mieć

Dusza już jak dym ku niebu leci
Do bram złotych, domu ojca naszego
Który przyjmie wszystkie swe dzieci
By przy nim zaznać życia wiecznego

Otulony smutku żalem gęstym
Otoczony przez życia hieny
Bestie o wzroku krwi złaknionym
Toczące z pyska przerażające piany

Oczy czarne z zawiścią patrzące
Kły żółte, nieraz w krwi skapane
I ich głosy tak bardzo drwiące
Idą ku mnie, mordu pewne

Czuje jak odrywają ciało od kości
Leją się strumienie czerwonej rzeki
Brak jakiejkolwiek, najmniejszej litości
Powoli rany zadają, by więcej zadać męki

Podnoszę głowę i widzę wnętrzności swoje
Rozrzucone wszędzie - po całej okolicy
I katów walczących o mięso moje
W kałuży krwi radośnie się kąpiący

Nie czuje już bólu
Odchodzę samotnie
Wśród wrogów wielu
Zdycham samotnie

autor

hanek

Napisany: 2007-10-31 Dodano: 2007-11-01 16:11:29

Ten wiersz przeczytano 387 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie