Ciche wołanie cierpiącego serca...

Gdy stare problemy nie dają o sobie zapomnieć i nie pozwalają zacząć na nowo żyć.

Właśnie tym teraz jestem,
wielką kulą zmieszanych ze sobą
uczuć bólu i wielkiego żalu,
skrywanych w słębi serca, na dnie.

Nie potrafię o tym mówić.
Nie wiem dlaczego nie chcę.
Wysyłam ciche wołanie o pomoc,
ale czy ktoś je usłyszy ?
I czy będzie chciał wziąć
ode mnie część moich problemów
na siebie i pomóc mi przez to przejść?

Stare rany się nie zabliźniły,
raz na jakiś czas powraca
te nędzne uczucie, które zabija
radość życia i resztki nadziei.

A ja nie dopuszczam do siebie nikogo.
Boję się, a może nie chcę pokazać
jak bardzo upadłam i nie mogę wstać.
W głupi sposób niszczę siebię,
a wszystko dlatego, że nie mówię nic.
Stare problemy skrywam jeszcze głębiej
i udaję, że jakoś sobię radzę...

Wiersz zupełnie nieświąteczny, ale już dłużej nie mogę udawać. Opisując to, poczułam się trochę lepiej

autor

Evelyn_1705

Napisany: 2007-04-06 Dodano: 2007-04-06 21:10:51

Ten wiersz przeczytano 787 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie