Cień, co kroczy za mną

Głównej ofierze Cienia...

Temu, że płomień jasny spala oczu źrenice
Temu, że krzyk z ust moich echem ściany podburza
Temu, że więcej pragnę, niż w me dłonie uchwycę
Temu, że dla spełnienia żądzy świat we krwi nurzam

Po przegranej bitwie płomień wygasł już dawno -
wszystkiemu winien cień, co kroczy za mną!

Cień mi szepcze do ucha, w twe ramiona popycha
Cień mnie krwią poi codzień, cień mnie w ogień oplata
Cień mą krzyczy rozkoszą, cień mną jęczy i wzdycha
Cień mi w mrok pajęczyny odział obraz wszechświata

Zabij w sobie nadzieję, tę ostatnią, tę marną -
wszystkiemu winien cień, co kroczy za mną!

Cień, co w westchnień mgle ginie, pod powiekę się wkrada
Cień, co w słowach szepczących iskrą krzyku migoce
Cień, co płonie rumieńcem, kiedy twarz milczy blada
Cień, co w ciemności głuszy swoim krzykiem nam noce

Lub w zadumie udanej się unosi nad wanną...
Pokochałam cień, co kroczy za mną!

autor

Sjanna

Napisany: 2005-06-21 Dodano: 2005-06-21 19:05:29

Ten wiersz przeczytano 646 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie