CMENTARZE

ta ziemia patrzy
tysiącami otwartych oczu
sczytuje prawdę
z linii papilarnych moich stóp
i gestów
o mnie prawdę
ta ziemia wie co ja czuję


ta ziemia DOTYKA mnie
tysiącami wyciągniętych dłoni
oplata moje kostki
pragnie mnie
ta ziemia
rozkrwawiona w samotności


potrzebuje MNIE, nie moich kwiatów


ta ziemia oddycha
tysiącami niespokojnych płuc


krzyczy
szarpana za resztki człowieczeństwa
[ błaga o ciepło myśli
kiedy wychodzę poza bramę cmentarza
słyszę
jej rozpacz
jej tętno rwące się z arterii labiryntów
stado dusz naprężających szyje w dzikim biegu
jak wyścigowe konie
rozbijające łby o niespodziewany mur


kiedy jestem w domu
ukryta
deszcz spłukuje moje szyby


to wiem, że ona tam jest
na skraju
miasta


za ogrodzeniem


ta ziemia
jak kobieta
deszcz spłukuje jej twarz
kamienną posadzkę niezliczonych samotności
które nie kończą się gdy jest
po wszystkim


a rozkwitają


miękkie jej żyły wybrzuszają drzewa
z którymi nie jest w stanie walczyć


wspomnienia jak wielkie błyszczące owady
przeszłości
żalu
tęsknoty
wgryzają się w każdy zakamarek wnętrza
i wybiegają nie zlęknione egzotyką gwiazd,
skutecznością słońca
i ludzkich podeszew


ona tam jest


w zimnych dłoniach trzyma krzyże
garściami rwie je z głowy
jak włosy


jutro przyjdę do niej
w jej wilgotnych od deszczu – płaczu
oczach
ugrzęznę na bardzo długą modlitwę

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2007-10-15 20:34:08

Ten wiersz przeczytano 598 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie