Cud istnienia
Moje oceany są niespokojne.
Pochmurne, północne strony
pogubiły gwiazdy,
aż do zapomnienia,
że gdzieś tam, rozkosznie
króluje słońce.
Płomienie można wskrzeszać.
To taka pierwotna cecha,
lecz nowoczesny człowiek
zimno stąpa w super przestrzeni.
W zalewie sztucznego światła
sztucznieje jeszcze bardziej niż
plastik.
Trzeba mu mrozów i wiatrów,
burz i błyskawic,
by oprzytomnieć,
i pożyć w prawdzie.
autor
marcepani
Dodano: 2017-09-20 17:15:28
Ten wiersz przeczytano 981 razy
Oddanych głosów: 37
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (35)
"nowoczesny człowiek
zimno stąpa w super przestrzeni"
Zamiast "stąpa" można by napisać "grzęźnie", byłoby
bliższe prawdy. Dobrze, że w tym wszystkim odnajdujesz
"cud istnienia".
Pozdrawiam.
Idźmy bliżej natury, tez jestem za :)
Pozdrawiam :*)
piękny wiersz pozdrawiam
Pięknie to ujęłaś, marcepani - cywilizacja swym
bogactwem zubaża nas - jako cząstkę natury. W efekcie
odbiera prostą radość życia.
Bardzo mi się wiersz podoba :)
No cóż dziś świat jest można rzec zrobotyzowany, a
dawniej był bliżej natury i myślę, że to było
zdrowsze.
Pozdrawiam marcepanko:)