Czarna Róża

Sprawnie zamknąłeś kolejną szufladkę w mojej głowie. Tą malutką szufladkę z wyrytym napisem „NADZIEJA”.

Brakuje mi sił, by móc podnieść się z podłogi.
Leżę nieruchomo, przyjmując kolejne ciosy.
Oni biją mocno, drętwieją mi ręce i nogi,
Plują mi w twarz, śmieją się, targają za włosy.

Depczą po mnie i skaczą, bluźnią i obrażają.
Są jak sępy pastwiące się nad swoją zdobyczą,
Nie mają w sobie żadnej litości i nie przestają.
Nadal sprawiają ból, plują, i głośno krzyczą.

Moja katorga powoduje ich zadowolenie.
Są bardzo szczęśliwi, śmieją mi się prosto w oczy,
Wciąż czekają, aż wydam ostatnie tchnienie,
Aż me ciało na dno bezwładnie się stoczy.

Próbuję wymówić chociaż jedno krótkie słowo,
Chcę ich błagać o litość lub szybkie zakończenie.
Otwieram usta, jednak wiem, że bezcelowo.
Zamykam je na krótkie palca skinienie.

Poddaję się, pozwalam im siebie doszczętnie zniszczyć,
Zamykam oczy w oczekiwaniu na ostateczny koniec.
Widzę swe ciało, leżące wśród czarnych zgliszczy
I zbliżający się do niego ogromny płomień.

Unoszę się ponad ziemią, pozostała mi tylko dusza.
Nie czuję już bólu, ani gorąca, ani też chłodu.
Przed moimi oczami pojawia się czarna kolczasta róża,
Przebija na wylot ociekający krwią kawałek lodu.

Dokoła zapada przeraźliwa głęboka ciemność,
Tlący się ogień oświetla ciało leżące wśród zgliszczy.
Czuję, że ogarnia mnie znajoma obojętność,
A ogromna siła mą duszę doszczętnie poczyna niszczyć.

Po chwili spadam w dół, wciąż niżej i niżej.
Powraca ból, ogień parzy, zimny wiatr nie pozwala oddychać.
Czarna róża mocno krwawi, jest coraz bliżej i bliżej.
Czuję, jakby niewidzialna dłoń zaczęła mnie dotykać.

Nie mogę ustać, upadam na ziemię, brakuje mi sił.
Znów leżę bezwładnie, zagubiona wśród ciemności.
Niewidzialna dłoń dotyka mnie, jak dotykałeś mnie Ty.
Tęsknię, znów pragnę Twojej namiętnej miłości.

Z moich oczu płyną gorzkie łzy, a serce pęka w pół.
Pragnę być na innym świecie, zakończyć to cierpienie,
Lecz cierpię coraz bardziej, wciąż nasila się ból.
To jest jak prywatne cielesne więzienie.

Zamknięta w ciasnej celi, trzymam klucz w ręku.
Mając możliwość ucieczki, pozostaję w więzieniu.
Obawiając się przed samotnością lęku,
Ukrywam moją twarz w głębokim cieniu.

Byłeś tam – to była Twoja dłoń, poznałam ją.
Przyglądałeś się mojemu ostatecznemu końcowi.
Chciałam, żebyś choć przez krótką chwilę był mną,
Stawił czoła temu ogromnemu bólowi.

Byłeś przerażający, bałam się, wyglądałeś jak duch.
Zimna dłoń obejmowała moją, ściskając ją mocno.
Ranił mnie każdy, nawet najmniejszy Twój ruch,
Zupełnie, jakby Twa dłoń była mi obcą.

„Wybacz” – wyszeptałeś mi do ucha ostatkiem sił,
Wtedy straszliwy ogień zaczął palić moje ciało.
Pomyślałam – „Wybaczyć mu wszystkie z jego win?”
I czułam, jak moje ciało cząstka po cząstce się spalało.

Czarna róża wciąż drążyła zakrwawiony kawałek lodu,
Bolała Cię każda rysa wyrzeźbiona w nim przez jej kolce.
Jednak ona nie mogła zaspokoić swojego głodu,
Chciała, byś umarł ze mną na tej spalonej łące.

Puściłeś moją dłoń i właśnie wtedy to dostrzegłam.
Opadłeś z sił, Twe plecy w zgliszczach się zanurzyły.
Wiedziałam, że nigdy już się z Tobą nie pojednam.
Kolce róży, Twoje serce z lodu doszczętnie zniszczyły.

Długi czas konałeś w błogiej samotności,
Bo nikt nie raczył ukrócić Twojego cierpienia.
Ja odeszłam, ukrywając się w głębokiej ciemności.
Patrzyłam na Twą śmierć, pragnąc tylko zapomnienia.

Czarna róża z kolcami stała się symbolem naszej miłości.
Dziś uczucie ostatecznie wygasło, nie ma nas, nie ma Ciebie.
Pomimo róży i kolców, życie przynosi mi wiele radości.
Teraz wiem, że do szczęścia potrzebuję tylko prawdziwej siebie.

autor

Catcher1813

Napisany: 2013-03-12 Dodano: 2014-01-27 00:16:40

Ten wiersz przeczytano 1038 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie