Czarny welon

Krzyk serc spalonych
Jako pieśń weselna.
Tłumy dusz uwięzionych
- moja rodzina piekielna.

Prowadzą mnie do krwawego ołtarza.
W stopy wbijają się odłamki szkła.
Zaraz zaczną mnie upokarzać,
Bym nie zapomniała, że to zaślubiny zła.

Łzy moje niczym krople deszczu spadają.
Śmieją się zastępy diabłów z tego.
Małe gobliny prędko je do kielichów zbierają,
By wlać je wszystkie do pyska suchego.

Na stole żelaznym leży zwój zapieczętowany.
To słowa przysięgi małżeńskiej.
Dokument ten przez wieki przechowywany
Czekał na odpowiednią osobę płci żeńskiej.

I na mnie wypadło. Ja byłam grzesznicą…
Teraz już zawsze będę pokutować…
Zostanę Szarlatana służebnicą.
Będę własną krew gotować…

Pozostaje mi samo cierpienie.
Odtąd mym domem jest świat nieznany.
Tylko ten czarny welon chroni mnie przed szatańskim spojrzeniem
-długi czarny welon popiołem wyszywany…

autor

Reila Danza

Napisany: 2006-01-26 Dodano: 2006-01-29 15:21:02

Ten wiersz przeczytano 554 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie