Czas

I głos twój słyszę w szumie alpejskiej kaskady, I włosy mi się jeżą, kiedy się oglądam, I postać twoją widzieć lękam się i żądam.

Kiedy siedziałem na rogu ulicy
Poczułem zapach pobliskiej kostnicy
Nagle wiatr rozdarty marzeniami zawiał
Tych co wczoraj czas przebrzydły zabrał
Płakali, krzyczeli, zrozumieć nie mogli
Lecz dla niego nic już nie znaczyli oni
Tak to już jest z tego ambarasu
Nikt już żywy nie wyjdzie zawczasu
Zamilknie, zawyje - lecz tylko przez chwilę
By pokazać co kolejnych napotka za niecałą godzinę
Oni nieświadomi, rozbawieni, skoczni
Przez świat idą z podniesioną głową - żałośni
Za moment czas podrzuci im swoje pompatyczne koło
Potoczy, zaturla, zaśmieje wesoło
I raz, dwa zginą wszyscy stojąc tak wokoło

autor

niepoprawna27

Dodano: 2010-04-12 17:51:48

Ten wiersz przeczytano 626 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie