Człowiek z epoki Kryzysu

Moje życie jest poczekalnią do śmierci,
pełną nawalonych degeneratów i prl-owskich lamperii.
Obrzygane, szare mury opowiadają mi historie, które przede mną.
Pędzący pociąg z wspomnieniami nie zatrzyma się. Ma już następne zlecenia.
Zamknięty w murach eksterminacji, nienawiści i pogardy,
szarpię się jak lew złapany w sidła. Coraz mniej siły, by panować nad swym czasem.
Obraz śmierci jest orgazmem. Jej smak tak gęsto słodki,
że skleja mi wargi, zatyka gardło rozkoszną lepkością.
Potem wrócę do swej krainy. Ja tam będę Panem.
Fangorn, me królestwo. Na wieczność. Na amen.
Boga tam nie będzie, co najwyżej może mnie odwiedzić,
poleję mu kubek czarnej kawy, by pamiętał, swoje zaniechanie w ziemskiej opiece.
Nie Bóg, żaden! Żadna nadludzka istota!
Nie powie mi, jak ma wyglądać niebo. Sam je stworzę. Sam sobie Bogiem.
Tymczasem jeszcze ostatkiem energii, ścieram z ścian te brudne zacieki,
by jeszcze na chwile uśmierzyć cierpienie trwania w świecie człowieczym.
Jeszcze dokładam do pieca, by nie zgasł ogien nadziei.
Ale na próżno. Otaczają nie Oni. Potwory z fabryki, co wyrzekli się człowieczeństwa.
Egoiści, hipokryci, znienawidzone cele mojego karabinu,
zabraniają kochać! Podsuwają Pakt Ziemskiej Nienawiści.
Poczekalnia. Pełna nadal, wymiociny brudzą mi podeszwy butów.
Czekam na swa kolej. Nie zatęsknię za człowiekiem z epoki kryzysu.

autor

rebel

Napisany: 2010-06-20 Dodano: 2010-06-21 16:31:11

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie