Człowiek i niebo

Niebo, wyjątkowe, niepowtarzalne jest,
Jest cudem przemijającym w raz z upływem życia.
Niebo, nigdy nie będzie już tym samym co kiedyś,
Tak jak wszystko i ono ulega zmianom.
Niebo, te z tamtych dni stało się tylko wspomnieniem.
Wspomnieniem które na zawsze tym samym pozostanie.
Niebo, z każdym kolejnym dniem bywa i jest inne,
Jak człowiek który każdego dnia rodzi się z krzykiem,
Złudnym podobieństwem do drugiego.
Czasem powierzchowność daje to porównywalne podobieństwo,
A Także i wnętrze człowieka, o którym tak często zapominamy,
Lecz Pamiętajmy iż każdy jest inny,
Czyniąc nas takich jakimi jesteśmy,
Podobnymi lecz nigdy identycznymi,
Godni wzniesień, partnerzy życia
Człowiek i Niebo.
Czasem nadchodzi czas w którym człowiek umiera oraz jego wspomnienia.
Człowiek i Niebo, każdego dnia się rodzi i każdego dnia odchodzi!!
Pozostawiając pustkę , źródło bólu, cierpień, wspomnień i trosk,
Które towarzyszą człowiekowi każdego dnia,
Każdego dnia umiera cząstka ich,
Jak cząstka umierającego społeczeństwa,
We wspomnieniach żyjąca, a w rzeczywistości nieistniejąca cząstka!

autor

DJ_Kris

Napisany: 2004-09-27 Dodano: 2005-02-15 00:43:15

Ten wiersz przeczytano 1253 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie