...człowieku szkoda życia...

unieś się ku górze swego kruchego żywota
nawet jeśli sił ci braknie nie poddaj się
nie warto rezygnować ze wszystkiego
nawet gdy sprawi ci to tylko ból

zapomnij o ludzkich uczuciach beznadziejności
oddaj się lekkości ciszy w świetle księżyca
gdy budzi się piękny świat ciemności
wabi i kusi urokami zaginionych marzeń

marnie wydajesz się żyć człowieku
z zegarkiem w ręku pędzisz na oślep
na spotkanie nieprzemyślanego bezsensu
daj sobie chwilę odpoczynku

przestań się zadręczać jak twoi przodkowie
dlaczego gonisz puste cele nie ważnego życia
nie myśl o tym i wreszcie się zatrzymaj
znasz przecież zakończenie

wszędzie takie same końce bez znaczenia
słysz mój perlisty śmiech gdy na ciebie patrzę
nie wierzysz mi lecz posłuszny bądź sumieniu
które bezsilnie woła o spoczynek

nareszcie zapatrzony głęboko w tafle smutnej wody
szukasz lat które zgubiłeś w przedziale gonitwy
przypominasz sobie mój szyderczy chichot
człowieku zapomnij bo czasu nie cofniesz

w stanie bezcelowej klęski kolejnego życia
nie zdążyłeś przeczytać rysunku na piasku
zrozumieć ułożenia listków na gałęzi
szkoda że już umarłeś

autor

asiaaa

Napisany: 2007-02-13 Dodano: 2007-02-15 13:31:01

Ten wiersz przeczytano 432 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie