Cztery okna

I OKNO
Śnieg biały na szare pola
wolno, bezszelestnie prószy,
majestatyczny kwiat pełza
po szybie, w zupełnej ciszy.

Gałęzie trzeszczą od szadzi,
wisi zmarznięte powietrze,
skrząc się w srebrzystym nieładzie
płatki wibrują bajecznie.

Krysztalowe kształty wiszą
z dachu, dłuższe wieczorem,
pod trzewikami lód trzeszczy,
skuł gładko całe jezioro.

II OKNO
Suną saniami w szeregu
zmarznięte uszy i nosy,
w zaczarowanym kuligu
dzwonią radości odgłosy.

III OKNO
Trzask mnie przyciągnął do okna,
ktoś dziurawą rękawicą
stary taboret na opał
łamie. Buty mu jeść krzyczą.

Ciepło schowane po domach,
wybranych tylko dotyczy,
taboret zdobycz znikoma,
przyjdzie się podpiąć pod licznik.

IV OKNO
"Albert" zapchany, gdy ściśnie
bieda. Ciepło i jedzenie.
Twarz oparta w oknie błyśnie,
gdy znów przyjdzie ocieplenie.

W lesie pod drzewem , oparte
skostniałe od mrozu zwłoki.
Ktos przysiadł troskami zdarty
i został zimny na wieki.

autor

HENO

Napisany: 2008-02-02 Dodano: 2008-02-02 00:11:28

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie