[ i czy to nie jest początek...

Zapomniałam jak miały na imię
plamy które milczały zaschnięte w prześcieradle.
To były ONE , tak.bardzo kobiece.Nawet mogę powiedzieć że ich biodra były zdeformowane nadprzyrodzoną wielkością.

I nie pamiętam też jak leżałam , po raz kolejny usiłując zanurzyć się we własnej myśli, co odchodziła przy stukach jego palców po brodzie.Nigdy tego nie lubiłam.Stukania i tego jak rzeczystość ciągnęła mnie za szyję brutalnie.

Czasem nie wiedziałam czy oddycham tam czy tu.

Gdy dłonie wędrowały po udach i plecach,
nie wiedząc do kogo należą.
A usta szeptały kłamstwa i roznosiły ból.
Zapomniałam jak mam krzyczeć , jak głośno, aby przegłuszyć rozmowę z nim siedzącym obok.

Czasem nie wiedziałam czy oddycham tam czy tu.

Czasem nie wiedziałam czy moje ciało i ściany na zewnątrz są silniejsze ode mnie.

ja - chora i bezsilna na siebie z zewnątrz -
nie znająca własnego imienia.

autor

złodziejka marzeń

Dodano: 2007-10-05 23:01:59

Ten wiersz przeczytano 405 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie