Dach mojego życia

Sypie sie strop z dachu mojego życia,
Już nawet ręce Boga nie są w stanie go utrzymać.
Kiedy spadnie cały po tym całym zgiełku uniesie się tylko pył,
Pył z mojej duszy, mojego życia, mojego świata.


Będzie o jeden uśmiech mniej,
Zabraknie moich łez.
Nie będzie już kłamstw i oszustw,
Spokój i cierpliwość odejdą w cień.


A ja? Jak zwykle łameczny, zgubię drogę do nieba,
Pójdę w otchłań i nic.
I będę tam siedział sam jak palec,
I siedział, siedział, siedział...


Aż może ktoś taki jak ja,
Zgubi się w tej otchłani.
I może zapyta mnie,
Czy mnie też runął dach.

autor

Kurt

Dodano: 2007-03-21 20:38:38

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie