Dafne

Wiem, czym jest piekło, nosiłem w sobie nie jedno z nich od czasów, których już nawet nie pamiętam, wiele straszliwych wspomnień już zatonęło w Radości, która płonie we mnie nieustannie, a dla której kiedyś zaistniałem, z miłością żyję i któregoś wieczoru zgasnę niczym gaśnie złoty blask słońca tuż za horyzontem bezlitośnie oddzielającym cichą noc od gwarnego dnia. Bo niemal nieludzkim bohaterstwem jest przejść przez przepastną otchłań w pojedynkę i nie stać się upiorem żywiącym się nieszczęściem i niedolą nawet tych, którzy nam zawinili, których grzechy zepchnęły nas w czeluści, z których nigdy nie mieliśmy powstać. A i tak łato jest potknąć się o przydrożny kamień i upaść w rozpacz, gdy choć na chwilę nasze oczy przesłoni niebiańska szarfa Afrodyty, która w swoim boskim majestacie tak rzadko przynosi nam dary, w których chcielibyśmy smakować bez końca i pamięci. Tak łatwo jest zapomnieć o tym, że świat pełen jest nieszczęsnych ludzi, dla których chwilą plugawego zadowolenia jest chwila, w której odbierają nam nasze tak trudno odnalezione szczęście, za które moglibyśmy oddać nawet nasze życie. Dafne, tak bardzo chciałbym pochwycić Cię w swoje silne ramiona i bez końca oddawać Ci pieszczoty moim spragnionym uczucia sercem, lecz wokół tak wielu jest tych, którzy wbrew Twej woli przybraliby Cię w listowie i korę wawrzynu, byś już nigdy nie mogła mnie ujrzeć, ni poczuć na swej aksamitnej skórze mojego rozpalonego dotyku. Bądź mądra ponad swoją soczystą młodość i ukryj swoje pragnienie głęboko tak, by nikt prócz mnie nie mógł go dostrzec, tak jak ja skrywam na dnie mojej duszy pragnienie, które tylko Tobie pozwalam oglądać, gdy nikt na nas nie patrzy. Ukryj je przed światłem dnia i zachowaj jego płomień dla bezgwiezdnej nocy, bo nie tylko je nosisz w sobie, ale i miłość dla Trzech Malutkich Pereł, w które tchnęłaś swój powab i blask, a które są tak bardzo jeszcze kruche, że nieopatrznie ściągnięta na nie burza zmiotłaby ich piękno, niczym porywa ona niebu światło dnia. Dafne, nie ma już we mnie lekkomyślnego Apollina, który odszedł ode mnie w nieznane, gdy serce moje jeszcze młodzieńczym było, a przemieszkuje we mnie tylko cząsteczka Kronosa, która trwa tylko po to, by kiedyś przeminąć. Nie mogę Cię ścigać przez bezbrzeżne dni i noce, bo albo zbliży nas do siebie nieustannie przemijający czas albo na zawsze pozostaniesz mi obcą, dla której moje pragnienie wygasło nie podsycane Twoim czystym spojrzeniem i uśmiechem, w którym kłamstwa nie odnajduję.

autor

Wojtas Wierszokleta

Napisany: 2017-03-30 Dodano: 2017-03-30 16:01:24

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie