Dam sobie momencik
Dam sobie momencik,
Więcej nie poradzę.
Że aż mnie pokręci,
Aż myśl swą ugładzę.
Kiedyś chojrak byłem,
Nawet dosyć cwany.
Pod przepisy żyłem,
Prawdą oblegany.
Teraz są wspomnienia,
Choć pamięć zawodzi.
Choć wątki przemieniam,
Lecz cóż mi to szkodzi.
Dam sobie momencik,
Chwili nawet więcej.
I przestanę smęcić,
Całkiem się rozkręcę.
Kiedyś to się działo,
Ciszy nikt nie słyszał.
Życie aż szalało,
Mózg aż z bólu dyszał.
Teraz są wspomnienia,
Choć pamięć szwankuje.
Trzeba ją doceniać,
Choć wolno się snuje.
Dam sobie momencik,
Tyle mi wystarczy…
Komentarze (9)
Momencik i zgrabny wierszyk napisałeś.
Ale wspomnień masz znacznie więcej...Extra!
Tak to jest w życiu a czasami właśnie wystarczy
momencik nic więcej.
Lekko płynie się po wersach. Z przyjemnością
przeczytałam.
czasem i momencik wystarczy łapiąc wiatr między
oddechem :)) pozdrawiam
Też dam sobie momencik :)
Momencik też wystarczy..
Pozdrawiam serdecznie :)
Wspomnienia, wspomnienia.
Pozdrawiam
Momencik na ciepłe wspomnienia zawsze potrzebny...
Pozdrawiam
momencik na oddech i od nowa zacznij żyć, peelu!