Dama w czerni...

Przyjaciółko... Weź mnie ze sobą!
Pójdę za Tobą wszędzie, bo tu nie trzyma mnie nic...
Każdy dzień to nowy ból, nowy smutek, nowe problemy...
Nowe i coraz gorsze rozczarowania...
Uciec! Chcę od tego uciec! Ale sama...?
Sama się boję... Potrzebuję kogoś, kto mnie poprowadzi...
Pomóż, weź mnie za rękę i poprowadź...
Chociażby przez najciemniejsze alejki smutku,
cierniowe ścieżki cierpienia...
Nie chcę już oglądać tych oczu,
Ludzkich oczu patrzących czystą nienawiścią...
Ust, umalowanych goryczą, szepczących najgorsze oszczerstwa...
Tych rąk, pragnących jak bluszcz okręcić się wokół mej szyi...
Oszczędź mi tego...
Moja dłoń spleciona z dłonią Czarnej Damy...
Kroczymy w strugach deszczu,
Przez bagno rzeczywistości,
Zostawiając codzienność w tyle...
Zostawiłam za sobą wszystko i nic...
Ból, łzy, gorycz, złość...
Nigdy nie czułam się tak lekko i spokojnie...
Nie żałuję...
Na swoim łóżku zostawiłam białą różę i list...
Nie zawiera przeprosin,
Ckliwych pożegnań, żałosnych wyznań...
Biel kartki razi, czarne litery przykuwają wzrok...
Naprędce nakreślone słowa zmywają się..
Dlaczego płaczesz...? Nie martw się...
"Mamo... Kocham Cię..."
Nie bój się o mnie... Ja poprostu śpię...
Tak spokojnie, jak nigdy...
Z jedną, istotną różnicą...
Już się nie obudzę...
Dobranoc...

autor

Asioolca

Dodano: 2007-04-24 06:14:35

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie